مي دونم كه توي وبلاگها معمولا حس خوندن شعر نيست اما اين يكي را بخوانيد. به نظر من كمترين‌!‌كه خيلي قشنگ بود.
به ديدارم بيا هر شب،
در اين تنهائي تنها و تاريك خدا مانند،
دلم تنگ است.
بيا اي روشن، اي روشنتر از لبخند.
شبم را روز كن در زير سر پوش سياهيها.
دلم تنگ است.
بيا بنگر،چه غمگين و غريبانه،
در اين ايوان سر پوشيده ، وين تالاب مالامال
دلي خوش كرده ام با اين پرستوها و ماهيها
و اين نيلوفر آبي و اين تالاب مهتابي.
بيا ،اي هم گناه من در اين برزخ.
بهشتم نيز و هم دوزخ.
به ديدارم بيا،اي هم گناه ،اي مهربان با من،
كه اينان زود مي پوشند رو رد خوبهاي بي گناهيها.
و من مي مانم و بيدار بي خوابي.
در اين ايوان سر پوشيده متروك،
شب افتاده است و درتالاب من ديريست،
كه د رخوابند آن نيلوفر آبي و ماهيها، پرستو ها.
بيا امشب كه بس تاريك و تنهايم.
بيا اي روشني، اما بپوشان روي،
كه مي ترسم ترا خورشيد پندارند.
و مي ترسم هم از خواب بر خيزند.
و مي ترسم كه چشم از خواب بر دارند.
نمي خواهم ببيند هيچ كس ما را.
نمي خواهم بداند هيچ كس ما را
و نيلوفر كه سر بر مي كشد از آب:
پرستو ها كه با پرواز و با آواز،
و ماهيها كه با آن رقص غو غائي:
نمي خواهم بفهماند بيدارند.
شب افتاده است و من تنها و تاريكم .
و در ايوان و در تالاب من ديريست در خوابند،
پرستو ها و ماهيها و آن نيلوفر آبي.
بيا اي مهربان بامن!
بيا اي ياد مهتابي! (منبع:دلتنگي هاي يك مرد بي ستاره)
----------