مشاهدات من از جریان شریف یونیورسیتی
دیروز کلاس نرفتم. چون یک کار دیگه داشتم و قرار بود که کلاس هایم را تعطیل کنم. اما خوشبختانه هیچ کدوم از کلاسها تشکیل نشده بودند. چون دانشگاهیان علم و صنعت کلاسها را به خاطر تحصن تعطیل کرده بودند..
اما خبرهای اصلی همه در شریف بودند...
تجمع نیروهای محترم و درجه بالای انتظامی در جلوی شریف و بستن نمای جلویی دانشگاه با اتوبوس هایی که با فاصله یک وجبی از یکدیگر پارک شده بودند(یطوریه از خیابن رئبه رویی داخل دانشگاه به هیچ وجه دیده نمی شد). بیش از همه جلب توجه می کرد.
جواب «یک ماشین چپ کرده!»یکی از درجه داران انتظامی در مقابل سوال من که پرسیدم "اینجا چه خبره"، منو وادار کرد که مسیرم را عوض کنم و به شریف بروم.
دم در چند بار کارت ها را دید می زدند.! داخل دانشگاه سکوت مطلق بود. بیش از همه چی اطلاعیه آموزش مبنی بر «دایر بودن تمامی کلاسها» بر غیر عادی بودن اوضاع دلالت می کرد..
بر خلاف پایین دانشگاه، جلوی ابن سینا شلوغ بود.. جلوی سالن تربیت بدنی هم شلوغ بود. اما خبر اصلی در داخل سالن تربیت بدنی بود. سالنی که در آن جای سوزن انداختن هم نبود.
آخرین باری که این جمعیت را در این سالن دیده بودم. اسفند (یا بهمن) سال 1375 بود. یعنی چند ماه قبل از حماسه دوم خرداد. یعنی چند ماه قبل از پیروزی شخصی به ظاهر اصلاح طلب(و حتی به باطن اما نه به عمل!) در انتخاب ریاست جمهوری بود. شاید همان همایشی که اسفندماه 75 در همین سالن برگزار شده بود، سرآغاز حمایت جنبش دانشجویی از آقای خاتمی و سبب پیروزیهای بعدی ایشان بوده است..(حداقل تاثیر فراوانی داشته است!)
اما نمی دانم چه شده بود که همان دانشجویانی که در اسفند 75 به شدت از خاتمی و از برنامه هایش حمایت می کردند امروز شعار «خاتمی/دولت بی غیرت، استعفا استعفا» را سر داده بودند.. شاید جواب دقیق را باید از دو نفر پرسید. یکی شخص ریس جمهور و یکی هم شعار دهندگان!
دانشجویان همه همصدا بودند. حتی بسیجیانی که سنی از آنها گذشته بود و قسمت جلویی سالن را کاملا متحدانه! پر کرده بودند و تنها در مقابل شعارها و حرف ها و اعتراضها علیه شخصی خاص بلند شده و اعتراض سر می دادند....
بعد از مراسم در حالی که بسیاری از دانشجویان با گره کردن دستهایشان بهمدیگر که تنها معنای اتحاد از آن قابل برداشت بود، سرود یار دبستانی و ای ایران را می خواندند.
البته از طرف دیگر شعارها و سینه زدندهای تعدادی دانشجوی آقا و خانم که حدودا یک پنجم کل جمعیت بودند هم مرتب به گوش می رسید.. شعارها و سرودهایی که بسیاریش را در مراسم مذهبی مسجد دانشگاه شنیده بودم..
بعد از اینکه بسیاری از دانشجویان از دانشگاه خارج شدند. باز صدای این گروه و هم خوانیهای هماهنگشان شنیده می شد... «کجایید ای شهیدان خدایی و... ». «حزب فقط حزب علی ..» و «یابن الزهرا و... » و بسیاری سرودهای مذهبی دیگر شنیده می شد.. آخر مراسم یکی از اعضای این گروه که لباسی سیاه به تن داشت (و چندان هم شبیه دانجویان نبود)خطاب به حضار گفت: فردا در جلوی دانشگاه تهران مراسم داریم....
قبل از خارج شدن گروه اول از دانشگاه، یکی سری شعارهای تند هم داده شد که نسبت تندیشان نسبت به تحصنهای سالهای قبل به راحتی قابل فهم بود.
... بی غیرت استعفا استعفا (خطاب به افراد مختلف)
کوسه ... برگرد به کجا!! (خوب یادم نیست.)
طالبان حیا کن و ...
و یک سری شعارهای تند دیگر که باید همونجا شنیده می شدند و تعریف آنها توسط من شاید فایده چندانی نداشته باشد.
برخورد صمیمی نیروی انتظامی با دانشجویان، استفاده از نیروهای درجه دار در ظاهر کار از ظرایفی بود که می تونست قابل توجه باشه.البته بعدا شنیدم که کلی اتوبوس پر از سرباز در خیابانهای اطراف دانشگاه منتظر بودند که حالا چیکار کنند نمی دونم!!
استفاده از جملات:«همکاران محترم! دانشجویان عزیز را راهنمایی کنید که سوار اتوبوسها بشوند.! دانشجویان عزیز ، ضمن تشکر از شما لطفا از اتوبوسهایی که برای انتقال شما به نقاط مختلف شهر در نظر گرفته شده استفاده کنید»
یا « عزیزان! لطفا نظم را رعایت کنید. از همه شما التماس دعا داریم!!(این جمله خطاب به گروه دوم گفته شد )»
یک مساله خیلی مهم دیگه این بود که هر دو طیف داشنجویان (بسیجیان و غیر بسیجیان!! یا انجمنی ها و غیر انجمنیها) با هم تحصن کرده بودند. اگر چه احتمالا اهدافشان متفاوت بود اما مساله اصلی در برخود منطقی و مسالمت آمیزشان با یکدیگر بود. برخوردی که سالهای قبل به هیچ وجه دیده نمی شد و چه بسیار زنجیر و چوب و چماق که قبلا همراهشان بود و اینبار با تقریب خوبی تبدیل به حرف و کمی هم منطق شده بود! (اگر چه یکی از طرفین دنبال مادر یکی دیگه می گشت و اگر چه سینه یک نفر را شکاندند!! و ... )
اما اینها همه دلالت بر پیشرفت و منطقی تر شدن و اصیل تر شدن و رو به یکی شدن جنبش دانشجویی داشتند.....
بقیه