جمعه، آذر ۳۰، ۱۳۸۰
اينجا كه كارم تموم بشه مي رم دوچرخه سواري. اگه بدونيد چه حالي مي ده.. خيابانهاي خالي دانشگاه تعطيل و دوچرخه و من.
امروز هوا خيلي خوب بود. بايد از اين هوا استفاده كرد. مگه نه ؟ پس ما رفتيم. قربون همگي. :-)
|
این نیز بگذرد...
این نیز بگذرد ... |
امروز هوا خيلي خوب بود. بايد از اين هوا استفاده كرد. مگه نه ؟ پس ما رفتيم. قربون همگي. :-)
نویسنده: ناصر ساعت
۹/۳۰/۱۳۸۰ ۰۵:۴۳:۰۰ بعدازظهر
آخه خدا جون، چرا فكر مي كني كه اينجا يك عده آدم مخالف نظام و بي ادب و... جمع شدند كه هر چي دلشون بخواد مي نويسند و نباز به يكي دارند كه ارشادشون كنه و راه رو بهشون نشون بده...
نه عزيز من. اگه همون چاه نمايان به ظاهر راهنما، نبودند شايد اينقدر عقده به وجود نمي اومد...
بگذريم حوصله نوشتن ندارم . اما اينو بايد بگم كه من الان نظرم اينه كه اينجا همچين بي قانون هم نيست ها !مگه نديدي كه قانون n ماده اي شوراي عالي انتقلاب فرهنگي (يكي نيست بگه تورا سنه نه؟) چه غوغايي كرده و قراره هر كسي در مقابل هر بيت(Bit) نوشته اش هم جوابگو باشه...
حتما نگاهي به اون بندازيد. و سايت خودتونو اضافه كنيد.
اون نوشته گنده سمت چپ را هم برداشتم. چون فكر كنم خيلي خشن بود. البته هنوز هم به اون حرفها معتقدم . اما برداشتم ديگه. خوشم نيومد برداشتم.
اسم صفحه را هم عوض كردم. چون از اون اسم خيلي هم خوشم نمي اومد . البته الان خوشم نمي آيد. قبلا فكر كنم كه خوشم مي اومده.
تازه كلي از بر و بچ هم گفته بودند كه عوضش كنم. ”وبلاگها” جمع هست و من هم يك وبلاگ بيشتر ندارم كه ...
زياد در مورد اسم سخت نگيرم بهتره !مثل شهرزاد كه هرروز اسم عوض مي كنه.
پنجشنبه، آذر ۲۹، ۱۳۸۰
من در اين مدت كه مي نويسم خيلي چيزها را فهميدم و خيلي خيلي چيز ها هم ياد گرفتم.
ديشب داشتم با يكي از دوستهاي فرهيخته ام در مورد وبلاگ نويسي صحبت مي كردم.
ايشون نظرشون اين بود كه نبايد خوب نوشتن، فداي هرروز نوشتن بشه.
من شديدا با حرفش موافقم و قصد دارم كه زياد نوشتن و بد نوشتن را تعطيل كنم و خوب نوشتن را تمرين كنم.
البته فكر مي كنم دوستان ديگر هم به اين نتيجه رسيده باشند. چون از بعضي وبلاگ ها معلوم هست.
در ضمن من از شرح زندگي خصوصي خودم بيزارم. البته اگر چه اين كار حس ... خيلي ها را ارضا مي كرد..
البته شايد يك وبلاگ ديگه براي خودم درست كردم و اسمش رو هم به هيچكس نگم و كاملا نا شناس باشه. چون در هر صورت دفترچه خاطرات اينترنتي ايده خوبيه.
در ضمن اينو هم بگم كه من خيلي از افراد را مي شناسم كه وبلاگ مي نويسند ، اما اسمشون را در هيچ ليستي اضافه نكردند و مي خواهند كه خصوصي باشه.
من مي خواستم چند تا از اونها را بگم اما خودشون اجازه ندادند. پس من فقط خواستم بگم كه همچين وبلاگ هايي هم هست. يعني تعداد وبلاگرها خيلي بيشتر از 105 تا هست مطمئنا.
خلاصه اينكه اين هم يك جور اتمام حجت بود با خودم.. انشالا كه عملي بشه.
كلي با هم صحبت كرديم. ظاهرا به خاطر مساله اي ناراحت بود و احساس كردم كه خيلي غمگينه... در ضمن يك شعري هم برام فرستاد كه خيلي جالبه :
اي به داد من رسيده تو روزاي خود شکستن اي چراغ مهربوني تو روزهاي وحشت من اي تبلور حقيقت توي لحظه هاي ترديد
تو شبو از من گرفتي تو منو دادي به خورشيد اگه باشي يا نباشي براي من تکيه گاهي براي من که غريبم تو رفيقي, جون پناهي
ياور هميشه مومن تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوري براي من شده عادت ناجي عاطفه من شعرم از تو جون گرفته
رگ خشک بودن من از تن تو خون گرفته اگه مديون تو باشم اگه از تو باشه جونم قدر اون لحظه نداره که منو دادي نشونم
وقتي شب,شب سفر بود توي کوچه هاي وحشت وقتي همسايه کسي بود واسه بردنم به ظلنت
وقتي هر ثانيه شب تپش هراس من بود وقتي زخم خنجر دوست بهترين لباس من بود تو با دست مهربوني به تنم مرحم کشيدي
برام از روشني گفتي پرده شبو دريدي ياور هميشه مومن تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوري براي من شده عادت
اي طلوع اولين روز اي رفيق آخر من به سلامت ! سفرت خوش اي يگانه ياور من
مقصدت هر جا که باشه هر جاي دنيا که باشي انور مرز شقايق پشت لحظه ها که باشي
خاطرت باشه که قلبت سپر بلاي من بود تنها دست تو رفيق دست بي رياي من بود
چهارشنبه، آذر ۲۸، ۱۳۸۰
آقا ما ديشب يك چيزي نوشتي در مورد آينده و از اين حرفها !.
عرض كنم خدمت همه مخصوصا بعضي ها ! اون حرفهاي من همش براي امتحان كردن يك نفر بود و بس.! مي خواستم بدونم عكس العملش چه طوريه !همين !
حالا اگه خيلي مايل باشين بدونين. بايد بگم كه براي امتحان همون دانشگاه تهرانيه بود ..
شيرفهم شد ؟؟؟؟؟؟؟
ما فقط يكي را داريم و بس !دنبال هيچ شخص ديگه‌اي هم نميريم
تمام!
دوست عزيزي از Santa-Clara.CA.US وصل مي شوند و اين صفحات را مي بينن. خيلي خوشحال مي شم اگه با اين دوست عزيز آشنا بشوم.
“وبلاگ يك نوع دوستي جديد به وجود مي آورد كه معمولا يك طرفه هست و خواننده دوستان زيادي دارد بدون اينكه انها را ديده باشد يا حتي بشناسد... “. بياييد دو طرفه همديگه را بشناسيم.!!
داشتم از غرفه ها ديدن مي كردم، هر كسي يك دوربين گذاشته بود و فيلم آدمها را در مونيتورش نشون مي داد ! فقط همين بود.. اين بود آخرين تكنولوژي ما!...
در همين غرفه بود كه ويذه نامه ابرار اقتصادي را ديدم. نگاه كردم ديدم ويژه نامه نمايشگاهست و از شماره اش معلوم بود كه در ايام نمايشگاه هر روز چاپ مي شه.
اون روزها قسمت كامپيوتر ابرار را خيلي دوست داشتم و هر روز هم مي خوندمش.
داشتم با خودم فكر مي كردم كه چه خوب مي شه كه يك روزنامه كامپيوتر يا I.T داشته باشيم.
واين فكر داشت مثل خوره كلمو مي خورد . احساس مي كردم بدجوري نياز به يك همچين روزنامه اي در كشور داريم. حيفم مي اومد كه 20 تا روزنامه ورزشي داشته باشيم و يك روزنامه I.T نداشته باشيم.
خيلي دوست داشتم كه من اين كارو بكنم و يك نشريه I.T منتشر كنم كه بعدش مي تونست به روزنامه هم تبديل بشه. خلاصه در اون نمايشگاه تصميم خودمو گرفتم و به سرعت برگشتم خونه و طرحمو نوشتم....
يك مدت گذشت، اين فكر داشت كمكم از يادم مي رفت كه يك بار داشتم با يكي از دوستام صحبت مي كردم كه گفت: يك فكرخوب مي تونه موجي ايجاد كنه. آدمهاي بزرگ براي پياده كردن افكارشون از ادمهاي معمولي جامعه استفاده مي كنند. يعني اينكه اگه بخوان يك فكري را پياده كنند، از همه كس و همه چي استفاده مي كنند تا به هدفشون برسند..
اين حرفش روي من خيلي تاثير گذاشت و تصميم گرفتم هر طور كه شده فكرمو عملي كنم...
گروهي به نام I.T شريف در دانشگاه تشكيل داديم و تصميم گرفته كه نشريه چاپ كنيم. قرار شد دكتر تابش و مركز محاسبات دانشگاه هم كمكمون كنند. كمكم گروهمون فعالتر شده و مطالب شماره اولمون آماده شد. يك شب داشتم مي رفتم خونه كه يك دفعه به ذهنم زد كه شماره اول را سراسري چاپ كنيم، يعني با يكي از روزنامه ها صحبت كنيم كه براي ما چاپش كنند. و چه روزنامه اي بهتر از همشهري.
عطريانفر: ”شماره اول را 50 هزار نسخه مي زنيم تا استقبال جامعه را ببينيم ، اگر فيدبك خوبي داشت، شماره هاي بعدي را چاپ خواهيم كرد.”
سرمقاله‌اي براي شماره اول نوشتم و تمام افكارمو توش آوردم...
بالاخره روز 17 شهريور 79 چاپ شد و كلي استقبال.
بعد از استقبال مردم بود كه آقاي عطريانفر پيشنهاد داد كه صفحه انفورماتيك همشهري را راه بندازيم و به من هم پيشنهاد شد كه مسول صفحه باشم ! اما من كه نماينده يك گروه بودم و براي اينكه گروه را بتئنم حفظ كنم قبول نكردم. البته كلي درس و كار هم داشتم. فوق هم تازه قبول شده بودم و پروژه ليسانسم مونده بود...
البته چند ماه بعد ويژه نامه انفورماتيك همشهري چاپ شد...
سه‌شنبه، آذر ۲۷، ۱۳۸۰
از قديم نديم ها گفته اند كه: سفر خيلي خوبه.
سفر براي آدم خيلي خوبه و باعث مي شه كه روح آدمي بزرگ شه.
من هفته ديگه مي روم اصفهان.
كلي هم كار دارم تا اون موقع. پس لاگ نويسي فعلا يك جورايي كم رنگ خواهد شد.
شايد!